Oysa Hızır

Sabrımı parmak uçlarında yürütürüm ben Hızır
Topuklarım karışırsa kimse beni tanımaz
Kırmızıya kadardır bütün renklerim
Siyaha örülürsem, ben de beni bulamaz

Bilmediğim bir şehrin ışığı yanar içimde Hızır
Yarın hep muallakta, bugünü de bilemem
Tatmadığım lezzetlerin bilmediğim kokusunda
Sonsuza çeker ruhum, hiçbir şey söyleyemem

Çok şiir kundakladım ben, içerimde ah Hızır
Çok masal okudum onlara, uyu diye
Bağrıma basa basa salladığım her vakit
Beni yanlış anlamışlar; sanmışlar büyü diye

Acıları şımaran ruhumda sevda var Hızır
Göğe vermiş sırtını, alnı secdede durur
Nihayetsiz menzilin bir adım ötesinden
Başka bin-bir imtihan kaderden kapı vurur

Saman alevi mutluluklar bilirim Hızır
Arkası yarına bırakılmış dünlerde sönsün diye
Çırpmayana kanat versen yük olurmuş, anladım
Ve kırmızılar yanmazmış uçana dursun diye

Sobelediğim duygularımın ebesiyim ben Hızır
Yerden yüksekte kalmış belki de çocukluğum.
Bu yüzden yürümedi meğerse onca şeyler;
Oysa ben büyümeyen içimdeki çocuğum…

Leylifer
Nilüfer Akıngül