İnsan Ne ile Yaşar!

İnsan Ne ile Yaşar
Yerine oturdu vücudunun her uzvunu hissetmeye çalıştı. Çok şükür bugün bir yeri ağrımıyordu. İki gün önce bir hastalık geçirmişti bu ona sağlıklı olmanın ne büyük bir nimet olduğunu anımsattı. Nefes alışverişlerini net duyuyordu.

Hasta olduğu her vakit, aklına hastalıktan ölen insanlar geliyordu. Kimbilir ne acılar çekilmişti. Bu anımsamalar onda bir travmanın etkisi olduğunu ortaya koydu. Ama hayat acı tatlı devam ediyordu. Zaman zaman geçmişi hatırlayıp, günlerini heba ederek geçirmiş olduğu duygusu ile bugünlerine gelmiş olmanın minnettarlığı arasında gidip geliyordu. Geçmişi tatlı anılar ile de hatırlamak gerektiği fikri içini burktu. Zaman geriye doğru aksa, geçmiş yeniden gelse ne olurdu?

Bu düşünce onda kaygı uyandırdı. Bunca yaşanmışlıklardan sonra her şeyi sil baştan yaşamak, kendinde bu gücü bulamamak korkuttu onu. Bir kere “şimdiki ben” “eski beni ” istemeyecekti. Yaşanmışlıklar ile dolu koca bir hayat.. Değişen, olgunlaşan bir benlik.. Birçok şeyi tekrar yaşamak; huzursuzluktan başka bir şey getirmezdi. Hayat akıp gitmekteydi ve insan ne yaparsa yapsın olura çare olamazdı. Bir iç çekti içinden. Hayat devam etsin bakalım. Belirsiz olan hiçbir şeyi düşünmek istemedi. Rutinler, sabah erken kalkıp işe gitmeler, düşünceler, konuşmalar, sevmeler, sızlanmalar.. Sevdiklerine gücün yettiğince zaman ayırmaya çalışmalar, aileye karşı sorumluluklar.. Etraf sakin, iç sesi daha fazlaydı. Artık gereksiz gayretler, tuhaf istekler de yoktu. Ölüm gerçeği akla gelince zaten her şey önemini yitiriyordu.

Yaşam dediğin ne geçmiş ne gelecek şimdiki andı. İnsan tutunabildiği kadar tutunuyordu hayata. Herkes geçmişinde yaptığı seçimlerin sonucunu yaşıyordu. Aklın karışması kendi seçimlerinin sorumluluğunu almak istememektendi. İnsan daha ne zamana kadar karşısına geçip kendisine bir yabancıymış gibi bakar. İnsan ne zaman kendi ile yaşar.