Nöbetçi Eczaneler
İnsan, ne için yaşar, motivasyonu nedir, ne ister… Son zamanlarda ekran karşısında ne çok ölüm haberi alıyoruz, paylaşamıyoruz bir ekmeği, bir karış toprağı, bir fikri, parayı, malı mülkü, kimi zamanda ellere yar olmasın diye sevdiğimdediğimize silah çekiyoruz…
Ya benimsin ya da toprağın… Uğruna ölmek mi seçimimiz, uğruna öldürmek mi… Kim için, ne için…
Tarih boyunca yaşanan savaşlar, cinayetler, intiharlar… Dünya düzeninde dış âlemimizde somutlaşmış halde yaşadığımız bu savaş hali aslında neyin savaşı olabilir ki iç dünyamızda, bedenimizde, ruh âlemimizde… İçimizdeki neyi öldürmek, içimizdeki neyi doyurmak için… Var olma,sevilme, bir gruba ait olma, güçlü ve değerli hissetme ihtiyacı… İnsanın ne bitmez tükenmez ihtiyacı ve doyurulmamış istekleri var. Oysaki “Hayata bir merhaba deyip” gitmeyecek miydik?
Başka yolu yordamı yok muydu ihtiyaçlarımıza ulaşmanın, kendimizi var etmenin, ait olmanın, güçlü değerli hissetmenin… İçimde bin bir çeşit ve farklı yoğunlukta olan duygularımı yaradılışımın özüne uygun yaşamak, hissetmek ruhumu doyurmak varlığımın amacı değil mi?
“İNSAN” olarak yaratılmak, kendim olarak var olabilmek çok değerli değil miydi (Kendini bilmek, oluşturmak, kendin olarak kalabilmek)
İradeli davranmakla, namaza ısrarla devam ederek, dedikodu, gıybet yapmayarak güçlü hissedemez miyim.
Sporla stres atıp, yürüyüş yapıp mutlu olmayı seçerken, sevdiklerimle bir pasta dilimle ait hissedip, huzurlu olamaz mıyım kahve molasında karşımda karlı dağ manzarasıyla, hüznümü de yaşayıp. Sade, sıradan…
“İnsana bir vadi altın ver, ötekini ister” dediğinizi duyar gibiyim, boks, bungee jumking, yarasa adam atlayışı, partiler, unvan koşturmaları, koltuk savaşları da yok değil dünyamızda. Hala doyuramadığım, öldüremediğim ne var ki içimde büyük büyük adımlar, silahlarla dış dünyamdakileri öldürme hırsındayım.
Kendim olabilmek, vicdanımı kaybetmeden körleşmeden insan gibi insan olabilmek için ailemden okulumdan çevremden öğrenecek, öğrendikçe evrilecek isteğim olmalı, çocuklar ölmesin diye, masumlara dokunulmasın diye…
Birey olurken kendini bilmeyi, tanımayı
Aile olurken çocuğuma aidiyet- değerli hissettirmeyi
Öğretmen olurken sınıfta farklılıklara saygı- çatışma çözme becerisi kazandırmayı
Kaliteli liderlerle biz olmayı, paylaşmayı, iş birlikçi yaklaşımı
Nefs terbiyesinde “HİÇ” olmayı
Cennet ucuz değil, Cehennem lüzumsuz değildi.
Enerji olarak ne yayarsak onu alırdık.
Düşüncelerimiz, duygularımız, davranışlarımız kaderimizi oluştururdu.
Neyi dillendirirsek o başımıza gelirdi.
Her şey bir yönüyle belki de bütün yönüyle bize bakıyor, bizden çıkıyor ve bize geri dönüyordu yaşamda