Bir Bahar Sevdası

Bir sevda hikayesi yazılıyor ağacın dallarına bu bahar. “Görmüş, geçirmiş” tabirinin muhatabı büyükler, hatta ölülerimiz dahi açan çiçeğin, uçan böceğin altında olmaktan mesrurlar,  sevinçliler.  Gökyüzü güneşinin sarı saçlarını gölgeliklerin altına sallamasa da hep bir sıcaklık var gölgelerde; ferahlıklarda…

Dedik ya bir sevda hikayesi yazılıyor bu bahar. Biliyorum ama yazan kim, yazılan kim; bulanık sudaki balık gibi bilmiyorum? Kaç kişi kalbinin yerini doğru biliyor acaba? Yani sevmek kelimesinin anlamı kaç kişide doğru tezahür ediyor diye düşünmekten kendimi alamıyorum. Genç kızın katiline “neden öldürdün?” diye soruyor spiker? Cevap: “Çok sevmiştim” (!)

Demek ki herkes her şeyi doğru algılamıyor. Olaylar, olgular, duygular farklı kişilerde bambaşka. Bence renkler de başka, kişilerde. Mesela bana kırmızı diye öğretilegelen gül, belki bende başka renkte, başka tonda… Ya da dağların rengi belki ben de sizin algınızdaki maviye takabülde.  

Aman her neyse. Allah(c.c):  “Ben kulumun zannı üzereyim” buyurmuyur  mu? Şimdi iki dakika şöyle hayal edin bakalım; dünyanın rengi nasılmış sevgili okurlarım? Benim denizlerim lila, gökyüzüm mor, güllerim turuncu, papatyalarım turkuaz, çimenlerim gri, toprağım fuşya… Daha çok renklerim var aslında bilmediğim. En çok da gözlerimin renginin adını bilimiyorum, adı konmamış bir ülkeyi seyrediyor gözbebeklerim belki ondan, belki de adını ben koymalıyım bu cümbüşün. Her rengin geçtiği bir tünel düşünün; birbirine değmeden, bulaşmadan geçen binlerce renk. Ve giriş kapısında kocaman bir boşluk. Tel tel dizili milyonlarca partikül. Beyne emir gitmeden komutlanan  algı ve kalbe sorgulamadan kaçan renkler. Şimdi bu yolculuğun yoluna siyah diyelim ama benim siyah, sizin siyah değil; bilmenizi isterim.

Gözlerin yalancısıyım ben de. Benim baharım sanıyorum, sizin baharınızdan farklı ve yazılan bu sevda hikayesi belki de size şiir olup düşecek gökten. 

Vesselam….