Ey Dergah-ı Ulu Yar

Yanmaktan sevda düştü, yan ey gönül nara yan
Kül olmadan kulluk yok üç günlük hara dayan

Ol pervane aşkında yok ol aşkın nurunda
Aşka düçar olanlar derdinin sürurunda

Yerle gök arasında al nefes ciğerin dar
İsyan düşmandan bıçak, sabırla sineni sar

Nefis doymayı bilmez, yolsuzlar yola gelmez
Nefsine mağlup olan dünya ahiret gülmez

Güneş ay ve yıldızlar o ilahi zikirde
İlimden geri kalan saçmalar her fikirde

Taş toprak dile gelmiş; aç gözünü ölüm var!
Bir nasuh tövbe yıkar, olsa cürüm dağ kadar

Sen çık iki adım at, varsın gelmesin menzil
Sen gönlü göze devşir, varsın silmesin mendil

Hak hak diye hakikat açılsın perde perde
Ölsün masivada kul, olsun ölümsüz yerde

Benliği benden ayrı yere bir post yapmalı
Et kemik postu çalıp ruhu bir dost yapmalı

Gökkubbeyi delmeli amin amin elleri
Gönle kastı olanın Kabe’yedir dilleri

Sadrıma yumruk yumruk vuruyorken günahım
Her bahar çiçek açar tevbelerle imanım

Habib-i kibriyadan muhabbet verir misin?
Ey dergah-ı ulu yar, bana kulum der misin?

LEYLİFER
Nilüfer Akıngül