İSTİKLÂL ZAMANI (İstiklâl Marşımıza Atfen )

İstiklâl zamanıydı, istikbalin düşünde,
Gökler “savun” diyordu yerdeki Mehmetlere.
Yediden yetmişine bu vatanın döşünde,
Kim varsa omuz verdi sırda ki Mehmetlere.

Bütün ulus aynı ses, her mısrada bir ikbal,
“Hakka tapan” zaferle, tek hedef hürriyetti.
Hürriyetsiz bir vatan olmazdı bize hamal,
Bu iman ve bu ülkü aziz millete yetti.

Sadece cephe değil, kalem de Mehmet’teydi,
“Korkma” diye başladı, korkuyu korkutarak.
Sanki her bir satırı bir kutsal davetteydi,
İlhamı dile geldi dergâhı ürküterek.

Bir milletin ruh hali, mısralara döküldü,
İstiklâli yazarken Gök kubbe kapı açtı.
Nice yıldız bayrağa konmak için söküldü,
Bu ne kudretli aşktı, bu nasıl bir inançtı.

Satırlar birer tabya, sözler kurşundu san ki,
Düşmanı can evinden vuruyordu Akif’im.
Vecd ile hakikatin buluştuğu bir an ki;
Tarifini zaferle veriyordu Akif’im.

Satha kanını döküp, uzandı şafaklara,
Arş-ı âlâya çıktı nazlı hilâlim o gün.
Cephelerde okunup, mıhlandı dudaklara,
Dokununca kalplere bitti melâlim o gün.

Ve gün on iki marttı on sekiz bin âleme,
Bir ulusun nidası yükseliyordu Hakk’a.
Bir şerefli gün daha verilmişti kaleme,
Nasıl bir hürriyet ki, yazılmıştı afaka.

Oku, ey aziz millet oku hiç unutmadan!
Bu bastığın toprağın üstünde durmak için.
Bir güneş ki bu sorma, sonsuza dek batmadan,
Gidecek, kim doğmuş ki, bunu durdurmak için

Mehmet Hacıismailoğlu